Artiest info
Website
Facebook
WESPELAAR - 18/08/12 Recensie

De nieuwste bluesrevelatie komt uit Denton, Texas. Zijn naam is Chris Watson, en alhoewel hij nauwelijks 26 is, heeft deze jongeman al 2 cds op zijn palmares staan. Vooral op de laatste, 'Pleasure and Pain', is hij bijzonder trots.
Op zijn 13de begon Chris gitaar te spelen, en sinds 2007 toert hij rond met zijn eigen band. Zijn stijl kan je best omschrijven als dansbare blues, met wat soul en funk erbij. Maar toch kent deze jongeman zijn klassiekers, bijwijlen klinkt hij als een jonge Albert Collins of Albert King.
Een paar dagen vooraleer Chris afzakte naar België, had hij zijn kapper met een bezoekje vereerd. Alsof hij wist dat hij op de heetste zaterdag van 2012 moest spelen. Zijn korte kapsel maakte het voor ons even moeilijk om hem te herkennen, maar eens dat obstakel overwonnen, zochten we een plaatsje in de schaduw, en babbelde hij erop los.

De meeste liedjes op 'Pleasure and Pain' gaan over hartepijn. Je bent nog redelijk jong, ik hoop dat het niet allemaal uit eigen ervaring is?
Meestal wel. Ik heb de neiging om ergens vlug in te duiken, en het komt niet altijd goed. Maar, wanneer een relatie niet lukt, dan heb ik toch een goed verhaal of een goed lied erbij.

Je begon gitaar te spelen op je dertiende. 
Inderdaad, ik heb mijn eerste gitaar gekregen toen ik 13 was, omdat mijn vader gitaar speelde, en ik wou zijn zoals hij. Hij heeft me een paar dingen geleerd, maar ik werd er pas volledig door opgeslorpt toen ik naar blues begon te luisteren. Ik startte mijn eigen groep op het einde van het middelbaar. En nu zijn we 8 jaar later ... en aan de andere kant van de oceaan (lacht).

Wanneer ontdekte je dat je zelf liedjes kon schrijven?
Dat begon uit pure noodzaak. Ik speelde leadgitaar in andere groepjes en ik wou eigenlijk niet de songs spelen die zij voorstelden. En omdat de zanger nu eenmaal de controle heeft over wat er gespeeld wordt en hoe, begon ik mijn eigen liedjes te schrijven. En nu vind ik het best leuk, maar het begon uit pure noodzaak.

Het is wel hard werken waarschijnlijk?
Dat hangt ervan af. Ik hou er van om over dingen te schrijven die ik ken, of iets dat een kennis heeft meegemaakt. Het moeilijkste is een idee krijgen. De muziek komt meestal eerst, de woorden pas later. Muziek is voor mij gevoel. Ik speel iets verschillende keren na elkaar, zonder woorden, en meestal komen de woorden wel.  

Heb je je eigen studio?
Inderdaad, ik heb mijn eigen repetitiestudio, en ik speel drums, piano en ook basgitaar.

Je bent al een groep op jezelf.
Inderdaad (lacht). Ik neem mijn demos alleen op, ik loop van het ene instrument naar het andere en schrijf stukken, en probeer dan uit te zoeken wat het beste aanvoelt. Ik vind dat heel plezant! 

Denk je dat in je vaders band spelen een goede training voor je was?
Inderdaad! Hij plaatste me altijd in situaties waar ik zelf niet aan gedacht had, om te zien of ik het aankon.

Om je grenzen af te tasten.
Juist, want dat doe je meestal niet zelf. En ik vond het niet altijd leuk, maar nu apprecieer ik het wel. Hij doet dat nog altijd, hij probeert me naar het volgende niveau te tillen, in muziek, zingen en schrijven. Er is altijd nog meer uit te zoeken en te ontdekken. Hij steunt me ook enorm. Ik ken heel wat professionele muzikanten wiens familie hen niet steunt, en ik kan mij niet voorstellen hoe dat moet voelen, want bij mij is dat niet zo. Alleen al de morele steun is een enorme hulp. 

In je laatste cd zit  blues, soul en wat funk. Werd je als kind al blootgesteld aan die genres?
Inderdaad! Mijn ouders deden aan 'damage control': ik mocht niet naar eender wat luisteren. In Dallas is er een radiostation, 98.7 K-LUV, en zij draaien 'oldies', nl muziek uit de jaren 50, 60 en 70. Ik mocht alleen naar dat radiostation luisteren. Zo leerde ik bv. Sam Cooke kennen. De eerste instrumenten die ik bespeelde, waren drum en piano, ik wou enkel funky beats spelen, zoals Al Green en Stevie Wonder. En toen ik blues begon te spelen, trok ik meer naar de r&b zijde van de blues, ik probeerde er ook wat Motown in te steken. Ik hou enorm van funk, ik zie mensen graag dansen. Ik zing niet graag trage en deprimerende liedjes. De tekst mag over verdriet gaan, maar de muziek moet uptempo en vrolijk zijn.

Ik veronderstel dat je met die verschillende genres een groter publiek kan aantrekken?
Inderdaad, mijn sound is allesomvattend, er zit southern rock in, tradionele blues, funk, echt een beetje van alles. Ik noem het blues, omdat ik denk dat wat ik speel het meeste in dat vakje past, het is zeker geen rock of country. Maar naar het publiek toe noem ik het 'Southern soul'. Heel wat mensen dénken dat ze niet van blues houden, en wanneer ze het woord horen, zijn ze niet meer geïnteresseerd, ze denken dat het saaie muziek is. Dus, als ik mijn muziek anders benoem, en toch de muziek speel die ik sowieso zou spelen, dan word ik meer gevraagd in clubs, ik verkoop meer cds, en meer mensen zijn bereid om te luisteren. 

Je gebruikte verschillende muzikanten op 'Pleasure and Pain'. Was daar een specifieke reden voor?
Ik wil niet dat een volledige cd klinkt als één en hetzelfde idee. Dus probeer ik verschillende muzikanten uit op verschillende liedjes, en ik gebruik meerdere studios. Ik heb graag dat elk lied zijn eigen gevoel heeft. Ik heb in het verleden teveel cds gehoord die van lied 1 tot lied 12 exact hetzelfde klinken. Dat vind ik vervelend. En ik wil de mensen niet doodvervelen.

Heb je die muzikanten ook meegebracht vandaag?
Nee, ik ben hier helemaal alleen, maar ik werk met plaatselijke muzikanten die mij werden aangeraden (Steve Wouters op drums en Lizz Sprangers op basgitaar). We hebben wat gerepeteerd en het wordt een hele goede show, ik kijk er echt naar uit. 

Er staan verschillende covers op de cd, één van Bobby Womack en twee van Sean Costello.
Sean Costello is één van mijn grote voorbeelden, hij was één van de soulvolste blueszangers. Hij deed een beetje hetzelfde als ik, nl Motown en r&b mengen in zijn blues, en ik heb altijd gigantisch veel respect gehad voor hem. Telkens ik naar hem luister, ben ik verrast over zijn naturelle manier van spelen. Hij stierf in 2008, en we hebben contact opgenomen met zijn moeder. Zij houdt zich nl bezig met zijn nalatenschap. Ik speelde 'Hard Luck Woman' al dikwijls live, en zij was zeer verheugd met wat ik ermee gedaan heb, althans dat heb ik gehoord. Ik was wel bezorgd dat de mensen mijn versie maar niks zouden vinden, maar dat was ongegrond. Het blijft zijn lied natuurlijk, maar we hebben het op onze manier gebracht, met respect voor het origineel.
Bobby Womack is één van mijn favoriete r&b zangers. We hebben zijn management gecontacteerd, en ze gaven onmiddellijk groen licht. Op zijn album is 'Check it Out' heel groots, met blazers en orgel, maar wij hebben het met 3 gespeeld, en alleen de essentie overgehouden.  

De laatste cover is 'Going Home'.
Ook een lied dat ik bij Sean Costello gehaald heb. Het origineel is wel niet van hem, maar zijn versie zit tussen de gospel en de blues. Veel mensen kennen de gospelversie, omdat het al zo'n oud lied is. Ik denk dat Mahalia Jackson het in 'The Facts of Life' gezongen heeft, en zij is natuurlijk een fenomenale gospelzangeres. Onze versie leunt meer aan bij die van Sean Costello.  

Je bent nog relatief jong, dus ik denk dat je vaak advies krijgt? Welk advies vind je niet zo leuk of nutteloos?
Het meeste advies is dat (lacht). De mensen zijn geneigd me veel advies te geven, gevraagd of ongevraagd. Ik speel vaak in bars en clubs, en daar zijn altijd wel mensen die na de show een praatje komen maken. Eerst vertellen ze me hoe leuk ze het vonden, en dan zeggen ze 'maar weet je wat je zou moeten doen...?' En dan weet ik al wat er gaat komen. Want hoewel ik apprecieer dat ze naar me komen kijken, is dat niet het soort advies waar ik naar op zoek ben. Het is wel grappig, want het gebeurt bijna elke keer.
Gisterenavond sprak ik met Kim Wilson, en hij moedigde me aan, hij zei niks speciaals, hij was gewoon heel positief over de muziekindustrie, en dat was wel leuk om te horen. Ik sprak onlangs ook met Tommy Castro, en zijn advies is, wat we het 'voorover-vallen effect' noemen, nl als je voorover leunt, dan begin je automatisch te stappen, en stop je niet. Je moet altijd verderdoen. Als ik een week stop, dan ben ik 3 maand achter op iedereen die niet gestopt is. Als ik een avond niet speel, dan ga ik kijken naar een ander optreden, en probeer wat te netwerken. 

Denk je dat dat het beste advies is dat je al gekregen hebt?
Ik denk het wel. Heel wat mensen die al langer bezig zijn, vertellen me hetzelfde: als je graag doet wat je doet, blijf het dan doen, en als je goed bent, dan zullen de mensen dat zien. Het gebeurt misschien niet vandaag of morgen, maar mensen herkennen altijd eerlijk talent. En dat wordt beloond. Hard werken wordt altijd beloond, dus daarom doe ik het.

Je geeft ook les op de 'School of Rock' in Forth Worth. Vertel eens wat meer hierover. 
Het is geen echte school, het is meer een muziekacademie. Ik geef heel graag les, ik vind het bijzonder lonend. Ik geef les aan kinderen vanaf 5 jaar, maar ook aan mensen ouder dan 60. Soms is het wel wat frusterend om met kinderen te werken, maar het zijn gewoon kinderen (lacht). Ik geef daar nu een jaartje les, en daarvoor heb ik ook privélessen gegeven. Er is een oud gezegde dat zegt 'lesgeven is opnieuw leren', en dat is wel zo, want ik begrijp nu zelf beter wat ik doe, als ik het aan iemand anders kan uitleggen. Iedereen leert op een andere manier, en dus moet ik steeds ontdekken op welke manier ik iets moet uitleggen. Dat kan op wel duizenden manieren. Bijna elke dag ontdek ik iets nieuws. En op die manier helpt het lesgeven me ook als muzikant.

Het geeft je een stimulans?
Echt waar, ik blijf er super gemotiveerd door. Ik ben een muziektheorie-nerd, en wat ik zeker weet over muziek, is dat niemand alles erover weet. Voor mij is dat spannend, want dat wil zeggen dat ik de rest van mijn leven kan blijven leren en ontdekken. Zolang ik muziek speel, zal ik blijven ontdekken en leren. Ik besef dat ik nooit alles zal weten, maar dat deert me niet. Want als je denkt dat je alles weet over muziek, dan kan je er beter mee ophouden, dan ben je verkeerd bezig.

Laatste vraag: waar zal je staan over 10 jaar?
Dat weet ik niet, da's een grappige vraag...
Mensen vragen me vaak 'ga je het maken in de muziek?', en dan vraag ik hen wat ze bedoelen met 'het maken'?. Ik ben alleen, en ik heb geen kinderen, alleen een hond, meer verantwoordelijkheid heb ik niet. Ik verdien mijn brood met muziekspelen, ik geef les, en ik ben constant bij mensen die van muziek houden. Ik kan al mijn rekeningen betalen, en ik kan af en toe op reis gaan. Ik ben niet echt rijk, maar ik trek mijn plan. Dat is voor mij 'het maken'. Ik ben al jaren als een professional bezig. Alles wat er nu bijkomt, is extra. En over 10 jaar, als ik nog altijd mijn rekeningen kan betalen, en naar België en Europa kan komen, dan zal ik zo blij zijn als ik nu ben.

Kathy Van Peteghem